Νέα Αρχή

    Καλησπέρα σε όλους απ το καινούργιο φτωχικό μου.Το παλιό μάλλον "θύμωσε" που χα καιρό να το παιδέψω και δεν μ αφήνει να περάσω....Η αλήθεια είναι οτι δεν θέλω να σας μπάσω στα βαθιά με την μια,για αυτό σκέφτηκα αυτό για αρχή..

   Μπαίνοντας στη διαδικασία να φτιάξω καινούργιο ιντερνετικό σπιτικό αναλογίστηκα πόσο καιρό βρίσκομαι "εδώ",τους λόγους,αλλά και όλη την μέχρι τώρα πορεία μου.Με ένα πρόχειρο υπολογισμό είμαι στο ιντερνετικό λεωφορείο περίπου 5χρόνια και κάτι..και οφείλω να ομολογήσω άκρος γεμάτα χρόνια..Με τα καλά τους,τα δύσκολα,αλλά και τα άσχημα του,ίσως όπως και κάθε δρόμος που διαχίζουμε χωρίς να ξέρουμε..Ακόμα δεν έχω απάντηση ούτε στον εαυτό μου αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο αν θα επελεγα αυτή την οδό,έχω ευχάριστες αναμνήσεις,χαρές,Φίλους που ξέρω οτι αν χρειαστώ οτιδήποτε θα τρέξουν να βρεθούν δίπλα μου,πράγμα που ίσως δύσκολα θα μπορούσα να πω για κάποιον φίλο απ το περιβάλλον γύρω μου,γέλια μέχρι δακρύων,χωρίς βέβαια να λησμονώ να αναφέρω το θαύμα του έρωτα της ζωής μου,παρ όλα αυτά δεν έλειψαν και οι στεναχώριες από ανθρώπους που κάθε άλλο από σωστές επιλογές ήταν,από την επαναφορά στο κόσμο της μοναξιάς μόλις η οθόνη έσβηνε, από παθήματα Φίλων που αν είσαι εκεί για αυτούς δεν γίνεται να μην τους νιώσεις,αλλά και για τον "αποχωρισμό" κάποιον απ αυτούς γιατί έτσι το επέλεξε η ζώη..ας είναι καλά εκεί απ όπου μας κοιτάζουν..Θυμάμαι πριν καιρό σκέφτηκα να αποτρέψω κάποιον όταν με ρώτησε για όλα αυτά ίσως γιατί ήθελα να τον προστατέψω απ βαθιές επιλογές που κρύβαν λάθος επιλογές με λάθος τρόπος.Ο τρόπος δεν είναι να μην δοκιμάζεις,αλλά να το κάνεις με προσοχή και με ακέρια βήματα..

   Ο φόβος της μοναξιάς,η λαχτάρα να μοιραστείς τις σκέψεις σου,την κρυμμένη σου αγάπη,όταν έχεις πολλά να δώσεις και δεν υπάρχει κάνεις για να δεχθεί το μεγαλείο του κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του όντας αληθινός και αγνός σε κάνουν ανυπόμονο,επιπόλαιο,απρόσεχτο και εύκολα πληγώνεσαι ακόμα περισσότερο.Από κει και πέρα είναι θέμα ανθρώπου και της αντοχής του αν θα καταφέρει να σηκωθεί ή να κατρακυλήσει ακόμα πιο χαμηλά αν όντος υπάρχει πιο χαμηλά..

     Κάποιες φορές κοιτώντας γύρο χωρίς αίτια και σκοπό βρίσκεις τους πραγματικούς θησαυρούς, και τα πάντα σου φαίνονται πολύτιμα, απ τον αέρα που αναπνέεις,ως τον ουρανό,τα πουλιά,τ αστέρια,το φεγγάρι,κάποια υπάρχουν χωρίς να ρωτούν γιατί απλά υπάρχουν και περιμένουν εσένα να τα παρατηρήσεις.Με τους ανθρώπους είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα,δεν έχουν τόσο υπομονή αλλά ούτε και τόσο χρόνο..η ζωή είναι μικρή..ίσως αν λέγαμε αυτό που σκεφτόμασταν,αν είμασταν αληθινοί τότε όλα θα ήταν καλύτερα αλλά κυρίως δεν θα υπήρχε αυτή η αναμονή και η αμφιβολία που καταρρακώνει τους ανθρώπους σε καιρούς στασιμότητας.

   Είναι πραγματικά αστεία η ροή του χρόνου αν το καλοσκεφτεί κανείς,τη μια κυλά αργαααααααααα και συ πασχίζεις να σπρώξεις να τρέξεις να κινήσεις γη και ουρανό....και όταν αφήνεσαι όλα τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός,το αύριο γίνεται χτες,το μέλλον παρόν,και το παρόν παρελθόν σαν πλημμύρα που παρασέρνει τα πάντα αλλά με γλυκό τρόπο, είτε αυτά είναι όμορφα είτε δύσκολα γεγονότα στη ζωή. Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικός ενιαίος ορισμός για την ευτυχία ή την επιτυχία στη ζωή,αλλά για εγώ αυτό θα ονόμαζα ευτυχία.Να μπορείς να αναταποκριθείς στις προκλήσεις της ζωής, που δεν είναι λίγες, όμορφες ή όχι, καλές ή κακές, όταν μπορείς να αντικαταστήσεις τη λέξη "κακίες" με το "απλά δύσκολες", όταν έχεις ένα χέρι να κρατηθείς,δύο μάτια μέσα τους να χαθείς, ένα χαμόγελο ζεστό που απ το πρόσωπο φτάνει στην ψυχή,στην καρδιά. Κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί οτι μπορεί να διορθώσει ή να φτιάξει τα πάντα αλλά μπορεί τουλάχιστον να σου υποσχεθεί οτι θα είναι ΕΚΕΙ όταν τον χρειαστείς,είτε αυτός λέγεται Φίλος/η είτε ταίρι είτε τον δικό του "κωδικό" στη καρδιά σου.

     Πέντε χρόνια σίγουρα δεν μπορούν να στριμωχτούν σε γραμμές μιας σελίδας και θα ήταν άδικο αυτό απ όλες τις απόψεις,αποτελούν βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις.Το σίγουρο είναι όμως ότι μεγάλωσα πραγματικά, ότι ωρίμασα μέσα μου, κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου,κράτησα τους Φίλους όσο πιο κοντά μου μπορώ αλλά και τους εχθρούς μου μακριά χωρίς να κρατάω κακία για κανέναν, ναι έχω πίκρα μέσα μου αλλά πάντα θα ελπίζω οτι ο καθένας είχε τους λόγους του.

    Είναι εκπληκτικό ακόμα και μέσα απ ένα άψυχο μέσων να ξεδιπλώνεται ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος που πότε δεν θα μπορούσα εγώ προσωπικά να φανταστώ ή το αίσθημα της χαράς που μπορεί να νιώσει κανείς βρίσκοντας κάποιον "χαμένο" Φίλο, ίσως ακόμα και έτσι η μοίρα να φροντίζει να μην χάνονται πότε..

  Τα λόγια δεν τελειώνουν ποτέ ακόμα και αν τελειώσουν όλα τα "χαρτιά" και όλα τα "μελάνια"...........